Co prawda jestem jeszcze młody, ale oglądam chyba stanowczo za mało filmów takich jak
ten.
Jest godzina 00:40, przed chwilą skończył się ten film, a ja siedzę i czasami uronię łzę.
Film dał mi dużo do myślenia, a głównie dał mi pewnego rodzaju strach, czy w moim życiu
kiedy będę w szpitalu, jakaś Ania będzie prosiła abym nie odchodził, strach czy jeśli za 50 lat
przyjdzie pan Paweł to będę mógł mu pokazać film z sensem mojego życia tj. z ukochaną
żoną...
Film pokazał mi też, jak ważna jest tradycja, wychowanie - którego uosobieniem był pan
Zdzisław, przedwojenny szyk i elegancja pomimo tego, że nie był jakoś specjalnie bardzo
bogaty. Pokazał panu Wiesławowi maszynkę. którą przywiózł z Sybiru... A co ja i moi rówieśnicy
będą mogli pokazać? Nikt nie przykłada do tego wagi, każdy gdzieś spieszy... Wzruszyło mnie
to dogłębnie bo pan Zdzisław był jakby elementem dawnego świata... Ta jego miłość do żony,
przecież to było coś wspaniałego, Boże daj coś takiego przeżyć, był po jej śmierci nieszczęśliwy
- to prawda. ale miał wspomnienia i jak odchodził to na pewno się cieszył, że ją spotka....
Boże, a co ja mam? Nic.