tkwię w czymś w rodzaju emocjonalnej blokady, pustki braku czułości. Jest to cholernie trudne i wiąże się z poczuciem straty świata, do którego nie mam już dostępu. Bardzo sobie cenię chwile, które przywracają niektóre z obrazów, za którymi tęsknię i o których istnieniu nie pamiętam. Tak też się stało w przypadku Bojacka. Sprawił, że znów zapragnęłam. Przypomniał o pięknie relacji, bliskości, tym, co ważne. Zachciało mi się palić, chociaż dawno rzuciłam. Wiem, że ten papieros nie zapewni powrotu do dawnej mnie, chociaż by się chciało. Nie o papierosa tu chodzi, tylko o nowe początki. Będę tęsknić, ale mam nadzieję, że nie będzie żadnych kontynuacji. Dla mnie historia jest kompletna, słodko-gorzka, daje nadzieję.